آسیب‌های اجتماعی‌ و آسیب‌های آماری

صرف اشاره به فراوانی آسیب‌های اجتماعی در تهران، بدون در نظر گرفتن شاخص‌های جمعیتی و نرخ واقعی این آسیب‌ها، نمی‌تواند تصویر کاملی از وضعیت ارائه دهد. تهران با جمعیتی حدود یک‌پنجم کل کشور، طبیعتا به دلیل تراکم بالای جمعیتی، شاهد فراوانی بیشتری در بروز آسیب‌های اجتماعی است. اما آیا این فراوانی به معنای شدت بیشتر این آسیب‌ها در مقایسه با سایر مناطق است؟ برای تحلیل دقیق‌تر، ابتدا بایدمشخص شودکه منظور ازآسیب‌های اجتماعی چیست و کدام‌یک از این آسیب‌ها مدنظر است. برای مثال، مسائلی مانند کودکان کار،تکدی‌گری یا اعتیاد درتهران به دلیل جمعیت بالا و ویژگی‌های کلانشهری، نمود بیشتری دارد. گمنامی اجتماعی در تهران، به‌عنوان یک کلانشهر، فضایی را ایجاد می‌کند که افراد مجرم با موانع کمتری برای ارتکاب جرم روبه‌رو باشند.همچنین، وجود فضاهای بی‌دفاع شهری درتهران، آسیب‌دیدگان اجتماعی را بیشتر در معرض خطر قرار می‌دهد. به‌عنوان مثال، اگر به موضوع خودکشی بپردازیم، ممکن است فراوانی موارد در تهران بیشتر باشد، اما نرخ خودکشی در این شهر لزوما بالاتر از سایر مناطق نیست. درواقع، نرخ آسیب‌های اجتماعی که با در نظر گرفتن نسبت جمعیت محاسبه می‌شود، معیار دقیق‌تری برای ارزیابی وضعیت است. در هر صورت برای کنترل و کاهش این آسیب‌ها در تهران در کوتاه‌مدت، مداخلات به‌موقع و اثرگذار، دسترسی آسان‌تر افراد در معرض آسیب یا آسیب‌دیده به خدمات تخصصی و شناسایی سریع‌تر این افراد، می‌تواند مؤثر باشد. در بلند‌مدت برنامه‌های پیشگیرانه با تمرکز بر مدارس، مراکز آموزشی، محیط‌های کاری و فضاهای عمومی، با بهره‌گیری از تمام ظرفیت‌ها و متناسب با نیازهای مخاطبان، می‌تواند نقش مؤثری در کاهش آسیب‌های اجتماعی ایفا کند.